ماجرا از آنجای شروع می شود که غالبا در ایران مردم غریبه هستن! انقلابی به واسطه مردم در سال ۵۷ رقم خورد در دوران ۴۰ سالگی خود در نقطه ای قرار دارد که مسئولان با مردم غربیه هستن و آن ها را از خود نمی دانند، (البته نه همشون).
دیروز یعنی ۱۶ خرداد ۹۸ خبر استعفای وزیر آموزش و پرورش آقای سیدمحمد بطحایی توسط بعضی رسانه های غیر رسمی منتشر شد، بعد خبرگزاری های رسمی اونو تکذیب کردن، یکی گفت رییس جمهور موافقت نمی کنه، یک منبع آگاه در دولت از تقدیم استعفا به رییس جمهور خبر داد و در نهایت پس از پاسکاری های خبری بالاخره این خبر توسط رسانه ها تایید و استعفا هم با موافقت رییس جمهور همراه شد.
اول ماجرا و غریبگی مردم هم دقیقا از همین جا آب می خورد که با توجه به وجود رسانه های اجتماعی که موجبات شفافیت اطلاعات (به قول اصلاحاتی ها اتاق شیشه ای) می توان خبر را بدون این همه حاشیه و دردسر منتشر کرد چرا اینگونه و با جنجال و بازی خبر اعلام می شود، خوب برادر من از طریق روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش و یا سایر رسانه های معتبر خبر رو اعلام کن، این چه بازی آخه؟؟؟
حالا از این موضوع رد بشیم می رسیم به علت استعفا، ۲ خبر در این باب وجود داره، یکی اینکه بعضی ها میگن ایشون به خاطر مطالبات فرهنگیان و بازنشستگان و یکی هم میگه به خاطر رفتن و نشستن روی صندلی مجلس شورای اسلامی که در اسفند ۹۸ برگزار میشه.
البته یک خبری هم اومده که رفتن و روی صندلی نشستن رو تایید می کنه.
حالا ما با اینا هم کار نداریم که مردم غریبه هستن و جالب اینجاست که قرار برای مردم کار کنیم اما مردم رو از خودمون نمی دونیم، اما مشکل ما دقیقا جای رقم می خوره که کارنامه آقای بطحایی رو باید مرور کنیم، در دوران وزارت که تحولی از ایشون ندیدیم، همین آخر های کار هم که آهنگ وزیرمون جنتلمن در رسانه ها پخش شد و آقای وزیر مثل سایر وزرا تکذیب کردن، بعد گفتن صدا گذاری و در حال تحقیق هستیم و باز مثل سایر تحقیق ها و بر اساس حافظه تاریخی ملت فراموش شد رفت نتایج این تحقیق.
حالا آقای وزیر جنتلمن آماده شده بپره روی صندلی مجلس در حالی که صدها جوان مومن انقلابی که دل در گرو ملت دارن و مشتاق حضور در مجلس هستن باید از صندلی های مجلس دور بمونن.
اینجاست که نقش مردم در انتخابات مشخص میشه که با شناخت کامل و بر اساس حافظه تاریخی رای بدن تا شاهد بی عدالتی و رانت و سایر مسایل و مشکلات اجتماعی نباشیم.
انشاالله
پایان یادداشت / شریف زمانی
درباره این سایت